125. Delinsky Barbara Dziedzictwo 03 Marzenia siÄ speĹniajÄ

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Wspaniale! - powiedziała z szerokim uśmie�
chem.
J.J. też się uśmiechał.
- Dzięki - powiedziała, podając mu bransoletkę.
- Jeśli chcesz, jest twoja.
Musiał zrozumieć, o co jej chodzi, bo oczy mu
zabłysły. Złapał plastikowy pasek, zakręcił się na pięcie
i wybiegł z pokoju, unosząc cenne trofeum.
Całkowicie wyczerpana, Nina opadła na poduszkę.
Stanowczo musi dziś odpocząć, aby jutro poczuć
się lepiej. Ledwo jednak zamknęła oczy, usłyszała
tupot bosych stópek. J.J. wrócił, w jednej ręce trzy�
mając jej bransoletkę, w drugiej wyciągając ku niej
pięć galaretek.
W minionym tygodniu Nina niewiele jadła, a jej
żołądek dopiero wracał do normalnego stanu. Galare�
tki zapewne nie były najlepszym pożywieniem dla
rekonwalescentki, ale Nina uśmiechnęła się szeroko,
zrobiła minę pełną nabożeństwa i powoli, przewraca�
jąc z zachwytu oczami, zjadła wszystkie.
122 " MARZENIA SI SPEANIAJ
- Pyszności - powiedziała w końcu. - Dziękuję.
Wciąż się uśmiechając, J J. wybiegł z pokoju. Ocze�
kiwała, że za chwilę wróci z innym smakołykiem, ale na
szczęście tym razem udało jej się zasnąć spokojnie.
Gdy się obudziła, pokój zalewało światło zachodzą�
cego słońca, a na brzegu łóżka siedział John.
- Cześć - powiedział.
- Cześć.
- Dobrze się spało?
- Bardzo dobrze.
- Lepiej się czujesz?
- W tej chwili tak. Ale wiem, że za pięć minut znów
będę zmęczona - dodała z pretensją do samej siebie.
- To minie.
- Mam nadzieję.
- Jesteś głodna?
- Nie. Gdy się przebudziłam ostatnim razem, po�
częstowano mnie pięcioma galaretkami.
- Tak, słyszałem.
- On jest taki słodki, John.
- Też tak uważam.
- Czy przypomina swoją mamę? - Pomijając wło�
sy, nie widziała w J.J. żadnego podobieństwa do
Johna.
Zastanowił się.
- Nie potrafię powiedzieć - rzekł w końcu. - Gdy
patrzę na J.J., widzę po prostu jego. Ma w sobie coś, co
go wyróżnia, może z powodu problemów ze wzrokiem
i słuchem, nie wiem. Ale chyba nigdy go nie porów�
nywałem ani z innymi członkami rodziny, ani z innymi
dziećmi.
- Jest bystry, szybko łapie. Od razu zrozumiał, o co
mi chodzi.
- Mówisz o bransoletce?
MARZENIA SI SPEANIAJ " 123
- Opowiadał ci?
- Pokazał. Poprosił, żebym ją skleił na powrót, by
mógł ją nosić. - John uniósł wzrok. - Ach, o wilku
mowa. - Machnął przyzywająco ręką i powiedział,
szeroko i wyraznie otwierając usta. - Chodz tu do nas.
- Jak dobrze sobie z tym radzi? - spytała Nina, nie
zmieniając wygodnej pozycji.
- Z czytaniem z warg? Krótkie, proste zdania
rozumie znacznie łatwiej niż inne czterolatki, bez
takich problemów, a za rok, dwa będzie już w tym
naprawdę dobry. - Uniósł chłopca i posadził sobie na
kolanach. - J.J., to jest Nina. - Parsknął śmiechem.
- Oczywiście lepiej by było, gdyby patrzył na moje
usta, gdy do niego mówię, a nie gapił się na ciebie. No,
ale trudno mu się dziwić - dodał ciszej.
Nina znowu pomachała chłopcu dłonią, a on tak
samo jej odpowiedział. Jego przegub opasywała teraz
plastikowa bransoletka. Wokół ust widniała cienka
pomarańczowa linia.
- Czy jadłeś spaghetti z sosem pomidorowym?
- spytała, obrysowując palcem własne wargi.
J.J. powoli złączył czubki palców i rozsunął je lekko
spiralnym ruchem. Z kolei John opuścił odwróconą do
góry dłoń od ust w drugą, nadstawioną. J.J. uśmiech�
nął się z zadowoleniem.
- Pokazał spaghetti" - wyjaśnił John Ninie - a ja
go pochwaliłem.
Nina była poruszona.
- Czy dobrze zna język migowy?
- Radzi sobie mniej więcej tak samo jak z czyta�
niem z warg. Pracujemy nad tym z terapeutką, a potem
jeszcze ćwiczymy w domu. Spaghetti to jedno z jego
ulubionych dań i często je robię, więc pokazuje ten
znak z łatwością. - Pochylił się i pocałował syna
124 � MARZENIA SI SPEANIAJ
w czoło. - Ale w sumie, jak na czterolatka, jest całkiem
bystry.
Widoczne porozumienie i miłość między ojcem
i synem obudziły w Ninie coś w rodzaju zazdrości.
- Czy denerwuje się przy ludziach, którzy nie znają
języka migowego?
- Złości się, gdy czegoś chce, a nie jest zrozumiany,
ale wszystkie dzieci tak samo reagują. Jeśli chodzi
o język migowy, to denerwuje się tylko wtedy, gdy
druga osoba, nie rozumiejąc, okazuje zdenerwowanie.
- A jego opiekunki? Potrafią się z nim porozumieć?
- Trochę. Dziewczynki radzą sobie z tym lepiej niż
dorośli, bo traktują to jak zabawę. Zapewne nie byłoby
to dla nich takie śmieszne, gdyby tylko tak mogły się po�
rozumiewać. - John odchylił się na bok, zrobił kilka zna�
ków do J J., który kiwnął głową i zsunął się z kolan ojca.
John również wstał. - Pomoże mi przynieść ci kolację.
Nina Uniosła się na łokciu.
- John, przecież sama mogę pójść do kuchni.
- Jeszcze nie dzisiaj.
- Ależ mogę - obstawała przy swoim. Czuła się
wypoczęta, więc drażniła ją rola bezradnej pacjentki.
- Po co, skoro mogę przynieść ci jedzenie tutaj?
- Bo nie powinieneś mnie tak obsługiwać.
- Powinienem. Przecież właśnie dlatego tu jesteś.
Tylko dlatego doktor zgodził się wypuścić cię ze szpitala.
- Nie chcę...
- To trudno - uciął z nietypową dla niego ostro�
ścią. - Ale tak będzie. -I wyszedł za J.J. z pokoju.
Gdy wrócił z tacą, Nina nie podjęła dyskusji. Udało
jej się zjeść zaledwie połowę spaghetti z sosem i jeszcze
mniej sałaty, gdy poczuła nawrót słabości.
- Pózniej zjem resztę - obiecała, opadając na podu-
kę. John zabrał tacę z jej kolan, a ona natychmiast usnęła.
MARZENIA SI SPEANIAJ " 125
Przebudziła się na chwilę jakiś czas pózniej i ujrzała
J.J. w piżamie, bawiącego się koło jej łóżka kolorową
ciężarówką i dwoma samochodami. Od czasu do czasu
wydawał z siebie niski, buczący dzwięk, zapewne
naśladujący warkot. Nina była ciekawa, czy rzeczywiś�
cie kiedyś słyszał prawdziwą ciężarówkę, czy tylko
wyczuwał wibracje. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

do ÂściÂągnięcia, ebook, pdf, download, pobieranie

Menu

Tematy