D'Onaglia Frederick Dom nad lazurowym urwiskiem

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wybrzeże mgłę. Zatoka przybrała przytłumioną barwę, cykady zamilkły.
W oddali krótkie szkwały poruszały powierzchnię wody. Laura siedziała
po turecku i trzymając na kolanach klawiaturę, szukała w Internecie
łatwych przepisów na kolację. Ren�e brała prysznic na piętrze. Jej
pomoc nie przydałaby się na wiele. Nawet lepiej, że jej nie pomagała.
Obie przyjaciółki łączyła niechęć do stania przy garnkach. Ostatecznie
Laura zdecydowała się na zimny bufet: sałatkę z papryki, pomidory z
mozzarellą, kanapki z tapenadą i różne rodzaje warzyw do
przegryzania z lekkimi sosami. Bez ryzyka. No i nie było mowy, żeby
robiła się na bóstwo. Wybrała swój ulubiony strój, dżinsy i biały
podkoszulek oraz ażurowy sweterek na wieczorny chłód. Chociaż raz
Ren�e powstrzymała się od krytykowania jej kreacji. Ona także
postawiła na prostotę.
Na krótko przed wyznaczoną godziną do zatoki wpłynęła żaglówka
na włączonym silniku. Dziewięciometrowy monotyp, stary model,
ładnie odrestaurowany. Jo�l stał na przystani i naprowadzał łódz,
trzymając ręce złożone w trąbkę. Laura obserwowała manewry z tarasu
i szybko poszła sprawdzić bufet. Irytowało ją własne rozgorączkowanie.
Dziesięć minut pózniej Rapha�l Ort�ga stał pod jej drzwiami. Wymienili
uścisk dłoni, Rapha�l podał jej dwie butelki różowego wina.
Miejscowa produkcja, od kolegi, który robi wino zgodnie z
zasadami sztuki. Niezłe. Najlepiej schłodzić, ale nie zmrażać!
Laura podziękowała i poszła włożyć butelki do lodówki. Z
przerażeniem stwierdziła, że jeden z zimnych sosów przybrał
grudkowaty, wyjątkowo mało apetyczny wygląd. Zastąpi go kupnym
majonezem. Tymczasem Ren�e czyniła honory pani domu, prowadząc
gościa na taras. Jo�l również przyniósł dwie butelki wina, tym razem
białego. Najlepiej schłodzić . Laura zabrała je i znów zniknęła w
kuchni. Gdy dołączyła do gości, stali przy bufecie i gawędzili.
Rozmawialiśmy o parku powiedziała Ren�e i o& rybach.
Rzecz w tym, że podaję je w mojej restauracji odezwał się
Rapha�l. Zaopatruję się u rybaków z portu. A oni nie przestają się
skarżyć na projekt parku. Dla nich to oznacza ruinę.
Laura czuła się swobodniej w rozmowie na takie tematy niż w
wymianie uprzejmości. Przedstawiła argumenty przemawiające za
powstaniem parku. Jo�l kiwał głową.
Jeśli dobrze rozumiem powiedział Rapha�l rybacy na początku
będą zmagać się z trudnościami, ale ostatecznie odniosą korzyści.
Tak, ale niech pan to wytłumaczy takim upartym typom! Nie widzą
dalej niż czubek własnego nosa.
Jo�l znał ich prawie wszystkich.
To nie są złe chłopaki dodała Laura ale podchodzą nieufnie do
wszystkiego, co ma cokolwiek wspólnego z nowymi przepisami. Taką
mają mentalność.
Ren�e od dłuższego czasu usiłowała się wtrącić.
%7łyją legendą o ostatnim Mohikaninie. Morze należy do nich, a my
przeganiamy ich z ich terytorium. Klasyczny przypadek.
Rapha�l niezupełnie się z nią zgadzał.
Mają swoje powody. Ja z tego parku skorzystam, będzie znakiem
jakości, który przyciągnie turystów, a oni będą się u mnie stołować. Ale
rybacy czują się wywłaszczeni ze środowiska, które ich karmi i które
znają lepiej niż ktokolwiek. Ich zachowanie jest zrozumiałe.
Ja też ich rozumiem powiedziała Laura. I tu jest problem.
Musimy ich edukować i walczyć z uprzedzeniami.
Jo�l był mniej wyrozumiały.
Uparte osły. Ile razy z twoim ojcem próbowaliśmy ich ostrzegać?
Zawsze są mądrzy po szkodzie. Nie myślą przyszłościowo. Nie ma co się
nad nimi litować. Niektórzy z nich są w gorącej wodzie kąpani i mogą
nam się naprzykrzać. Nie mówię tego po to, żeby cię straszyć, Lauro, ale
trzeba być czujnym.
O, nie! zawołała Ren�e. Nie liczcie na to, że będę stać na warcie.
Ja w nocy śpię.
A teraz wypijmy za zdrowie& dodał Rapha�l, żeby zmienić temat.
Wzbudził tym uznanie Laury. Po raz kolejny zresztą. Z rozbawieniem
puścił do niej oko. Zrobił pierwszy krok w stronę wspólnego
porozumienia. Jego twarz o regularnych rysach świadczyła o spokojnym
usposobieniu i pewności siebie pozbawionej arogancji. Wyglądał na
kogoś spontanicznego, autentycznego, o niewymuszonym wdzięku. W
miarę upływu czasu wrażenie to się potwierdzało. Okazał się ciekawym,
przenikliwym, skorym do śmiechu człowiekiem. Wypowiadał się w
sposób taktowny, ale swobodnie. Laura odnajdowała w nim bliską jej
naturalność i sposób bycia. Przyglądała się Ren�e, która dostosowawszy
się do sytuacji, zrezygnowała z efektownych frazesów i zamiłowania do
prowokacji. Jo�l, zazwyczaj mało rozmowny, rozgadał się i porywał
słuchaczy opowieściami o nurkowaniu. Okazało się, że Rapha�l
fascynuje się wrakami. Wspomniano o samolocie, który Antoine de
Saint-Exup�ry pilotował podczas wojny i który zniknął pośród fal.
Do tej pory odnaleziono bransoletkę na łańcuszku, należącą do
Saint-Exup�ry ego, ale ani śladu kabiny Błyskawicy . Tajemnica
pozostaje nierozwiązana. Wiadomo tylko, że nie rozbił się w Zatoce
Aniołów, jak wówczas twierdzono, ale tutaj, niedaleko,
najprawdopodobniej na Grand Frioul. W tej strefie prądy morskie z
niespotykaną siłą omiatają obszar, sięgający aż po wierzchołek
Przylądka Admirała. W takich warunkach nie da się zlokalizować wraku
po ponad sześćdziesięciu latach. Byli tacy, co próbowali, żaden nie
wrócił.
Laura zadrżała na myśl o słynnym dennym prądzie morskim.
Zdaniem Jo�la to te właśnie prądy były przyczyną katastrofy, w której
Gilbert stracił życie. Wiedziała, że są wyjątkowo niebezpieczne i nigdy
nie zapuszczała się dalej niż do rażonej piorunem sosny alepskiej, której
cień wyznaczał granice znajomych wód. Przekroczenie tej linii
oznaczało niebezpieczeństwo, chaos i śmierć.
Rozmowa w końcu zaczęła się dłużyć. Jo�l stłumił ziewnięcie.
Odprowadzę cię powiedziała Laura, biorąc go za rękę.
Dziękuję, to miło z twojej strony. Ale znam drogę& Pogadajcie sobie
dalej sami, moje stare kości potrzebują odpoczynku.
Gdy Jo�l zbierał się wyjścia, Laura rzuciła spojrzenie Ren�e, która
nieznacznym skinieniem głowy dała jej do zrozumienia, że i ona
wkrótce zamierza się ulotnić.
Proszę wybaczyć, jest pózno, a ja panią zatrzymuję zaczął
przepraszać Rapha�l.
Ależ nie wtrąciła się Ren�e przeciwnie. Laura nigdy nie kładzie
się wcześnie spać. I nie gniewajcie się, że was opuszczam, ale miałam
bardzo męczący dzień.
Pani domu spiorunowała ją wzrokiem. Przyjaciółka zostawiała ją na
lodzie. Rapha�l pospieszył jej z pomocą.
Akurat skończymy butelkę.
Laura nalała gościowi wina, szukając w głowie tematu do rozmowy.
Rapha�l ujął kieliszek i zamieszał zawartość, przyglądając się jej okiem
znawcy.
Wina, gdy są dobrej jakości, nie zapewniają wyłącznie doznań
smakowych, ale opowiadają o klimacie, ziemi, ludziach, którzy powołali
je do życia. Przemawiają do każdego z naszych zmysłów. Proszę spojrzeć
na to różowe wino z Fontcreuse. Jedwabista barwa, brzoskwiniowy
kolor&
Laura zainteresowała się z grzeczności i w blasku świec dostrzegła [ Pobierz całość w formacie PDF ]

do ÂściÂągnięcia, ebook, pdf, download, pobieranie

Menu

Tematy